Жил некогда дровосек, и было у него двое сыновей. Всякий раз, отправляясь в лес, он брал одного из них с собой в помощники. Однажды дровосек сказал своим сыновьям:— Сегодня, дети, вы одни пойдёте в лес за дровами, а я останусь дома отдохнуть, потому что очень устал.— Но, отец, — ответили юноши, — если сломается телега, кто поможет нам починить её?— Если сломается телега, — ответил старик, — зовите неволю. Она вам поможет.Сыновья послушались отца, запрягли волов, пошли в лес. Быстро нарубили дров, нагрузили полную телегу и направились домой. Но прямо посреди дороги телега сломалась. Остановились юноши, и давай кричать:— Неволя! Почини нам телегу!Однако никто им так и не ответил. Стало темнеть, а неволи всё нет. Наконец младший сын говорит:— Не придёт, видать, эта неволя. Давай сами за дело примемся и, как сможем, починим телегу!Когда сыновья вернулись домой, отец спросил:— Ну, как? Хорошо ли было в лесу?— Посреди дороги сломалась у нас телега, — ответили сыновья. — Принялись мы звать неволю, а она так и не откликнулась. Поняли, что не придёт неволя. Взяли топор и сами, как могли, поправили телегу.— Вот это, дети, и была неволя! — сказал им отец. — Вы её звали, а она всё время была рядом. Некому было починить вам телегу, и вы сами за дело взялись. А это и значит, что неволя вас заставила!
Երբեմնի փայտակուտակ էր ապրում, եւ նա ուներ երկու որդի ։ Ամեն անգամ, երբ նա գնում էր անտառ, նրանցից մեկին տանում էր իր օգնականներ։ Մի անգամ փայտահատն ասաց իր որդիներին: — Այսօր, երեխաներ, դուք մենակ կգնաք անտառ վառելափայտի հետևից, իսկ ես տանը կմնամ հանգստանալու, որովհետև շատ հոգնած եմ: — Բայց հայր, — պատասխանեցին պատանիները, — եթե սայլը կոտրվի, ով կօգնի մեզ վերանորոգել այն: — Եթե սայլը կոտրվի, — պատասխանեց ծերունին, — կանչեք գերին: Այն կօգնի ձեզ. Որդիները հնազանդվեցին հորը, լծվեցին եզներին, գնացին անտառ: Արագ կտրեցին փայտը, բեռնեցին ամբողջ սայլը և ուղևորվեցին տուն ։ Բայց հենց ճանապարհի մեջտեղում սայլը կոտրվեց: Կանգնեցին պատանիները, և Արի գոռան: — Գերություն! Պատվիր մեզ սայլը! Սակայն ոչ ոք նրանց այդպես էլ չպատասխանեց ։ Դարձել է մթնել, իսկ գերությունից ամեն ինչ չկա ։ Վերջապես կրտսեր որդին ասում է: — Չի գա, տեսնեմ ՝ այդ գերությունից է ։ Եկեք ընդունենք գործը եւ, ինչպես կարող ենք, վերանորոգել սայլը: Երբ որդիները տուն վերադարձան, հայրը հարցրեց: — Դե, ինչպես։ Լավ էր անտառում: — Ճանապարհի մեջտեղում սայլը կոտրվեց, — պատասխանեցին որդիները: — Մենք սկսեցինք զանգահարել գերին, իսկ նա այդպես էլ չարձագանքեց։ Հասկացան, որ անազատության չի գա։ Նրանք վերցրին կացինը եւ իրենք, ինչպես կարող էին, ուղղեցին սայլը: — Ահա, երեխաներ, եւ կար գերություն! — նրանց ասաց հայրը։ — Դուք նրա անունն էիք կրում, իսկ նա անընդհատ կողք կողքի էր ։ Չկար մեկը, որ դուք պետք է վերանորոգել սայլը, եւ դուք պետք է զբաղվել. Իսկ դա նշանակում է, որ գերությունից ձեզ ստիպել են ։
Обмен домами
Прослышали два шильдбюргера, что люди в давние времена друг с другом разными товарами обменивались и от такого обмена большую выгоду имели. Думали они, думали и надумали сами друг с другом обменяться, и не чем-нибудь, а сразу домами.Первый шильдбюргер, который жил на верхнем конце улицы, разобрал свой дом и перетаскал его по брёвнышку на нижний конец, где жил тот, с кем он договорился об обмене. А второй шильдбюргер, что жил на нижнем конце улицы, тоже разобрал свой сруб и отвёз его туда, где прежде жил первый шильдбюргер. На новом месте каждый из них собрал свой дом, присел отдохнуть и задумался: «А что же я на этом выиграл?»Шильдбюргерам было не до смеха: сколько труда они положили, чтобы дома свои сперва разобрать, а потом снова построить, да всё, оказывается, зря.
Երկու շիլդբյուրգեր լսեցին, որ մարդիկ հին ժամանակներում միմյանց հետ տարբեր ապրանքներ են փոխանակել և նման փոխանակումից մեծ օգուտ են ունեցել ։ Նրանք մտածում էին, մտածում եւ մտածում էին միմյանց հետ փոխանակելու մասին, եւ ոչ թե ինչ-որ բան, այլ անմիջապես տներ:Առաջին շիլդբյուրգերը, ով ապրում էր փողոցի վերին վերջում, քանդեց իր տունը եւ դրեց այն ներքեւի վերջում, որտեղ նա ապրում էր, ում հետ նա պայմանավորվել էր փոխանակման մասին: Իսկ երկրորդ շիլդբյուրգերը, որ ապրում էր փողոցի ստորին վերջում, նույնպես ապամոնտաժեց իր հատվածը եւ տարավ այն այնտեղ,որտեղ առաջին շիլդբյուրգերը ապրում էր: Նոր վայրում Նրանցից յուրաքանչյուրը հավաքեց իր տունը, նստեց հանգստանալու եւ մտածեց.»Շիլդբյուրգերներն այնքան էլ ծիծաղի տեղ չունեին.որքան աշխատանք էին դրել, որ իրենց տները նախ ապամոնտաժեն, հետո նորից կառուցեն, բայց ամեն ինչ, պարզվում է, իզուր է ։